Hace mucho tiempo ..

Ik zou alles in het spaans beginnen uitleggen omdat deze taal me ondertussen betoverd heeft.
Het beheerst mijn leven en gedachten.


Er is weeral een maand voorbijgevlogen, het doet me pijn omdat ik weet dat mijn verblijf hier snel voorbij zal zijn.
Maar het enige dat je daar aan kan doen is genieten van de tijd die je hebt en niet zitten zagen zoals ik bijna was begonnen haha.


De laatste 2 weken zoals sommige van jullie wel zullen weten was ik op 'midstay evaluation' met afs. Wat houdt dit in? Het zijn 2 dagen waar je praat (soms aan de hand van spelletjes) over de dingen die je zijn opgevallen uit peru. Thema's die aan bod kwamen waren: de vrouw in peru (omdat er hier machisme heerst, nu minder dan vroeger natuurlijk), het eten, het racisme ..
Best interessant om iedereen zijn kijk op de zaak te zien.
's Avonds hielden we dan nog eens een feestje in westerse stijl, zonder al de trompetmuziek en folklorische tonen.
Versta me niet verkeerd, de muziek hier is fantastisch, maar het deed me eventjes terug in België voelen. Een andere factor die daar misschien in heeft meegespeeld: we waren met 9 belgen op de bijeenkomst. Leve België !!
Uit alle delen van België waren er mensen, de dichtste zijnde Luka uit Lier. Was best vreemd om hem te leren kennen omdat hij heel hard lijkt op Yves. De zoon van Linda en mijn 'stiefbroer'.
Zijn stijl, zijn manier van doen, zijn haar,... haha was alleszinds grappig. Je zal het wel zien op de foto's als je tijd hebt.
Ik voelde me dus eigenlijk een beetje in center parks met mijn vrienden uit België. Best vreemd omdat dat natuurlijk niet het geval was.



Na deze 2 dagen gingen we dan met de groep naar Pichanaki. Dit is op 1 uur van de jungle en 11 uur van de hoofdstad. Daar hebben we een een toer gemaakt in de jungle, op zoek naar de waterval die we na 2 uur dan toch hadden gevonden. We genoten van de verfrissing want hier, in tegenstelling tot in België, is het soms tegen de 30 graden of meer. Het was leuk om al de mensen nog een terug te zien en andere mensen te leren kennen. De groep bestond namelijk uit de 16 waarmee ik aangekomen was op 19 augustus (lijkt een eeuw geleden) en 7 belgen die eind september waren aangekomen. We aten elke keer samen, deelden kamers in het hostel, .. geen beter manier om een band met iemand op te bouwen als je met hem/haar in een kamer wordt gedropt.


Eveneens hebben we met zijn alleen voor een nacht in Tarzans hut geslapen. Haha jaja Tarzan kennen ze hier ook. Het was eigenlijk echt mooi gemaakt.
Een huis van 3 verdiepingen helemaal uit bamboe, een dak met bananenbladeren. Er is een foto, maar die is vrij donker dus ik hoop dat je iets kan zien.
We werden verwelkomd met een kampvuur en de mensen die werkten in Tarzans hut in traditionele tarzankleren. Best grappig.
We gingen ook nog een school bezoeken. We gaven uitleg over onze landen en wat we hier deden. Stiekem begon deze uitstap een beetje op een promotietoer voor AFS te lijken..


De week liep op zijn einde en opnieuw was het afscheid geblazen. Dit is een van de dingen die ik echt niet leuk vindt. Je deelt dan een week of langer alles met iemand, of meerdere personen.
In een taal die je goed beheerst of misschien je moedertaal, zodat je je beter kan uitdrukken.
En dan na die week ga je dan weer allemaal je eigen weg. Ik weet dat ik veel van deze mensen niet meer ga zien in de tijd dat ik hier ben. Best spijtig want de groepssfeer was echt goed.
De mentaliteit van de mensen die ik heb leren via AFS ligt me ook gewoon ongeloofelijk.
Geen vooroordelen, dezelfde ideeen en vooruitzichten, een onuitgesproken vrijheid... fantastisch.


Om het teruggaan naar huis nog een beetje uit te stellen, en nog wat te genieten van mijn nieuw gewonnen vrijheid, besloot ik om met vrienden die ik hier had leren kennen naar Iquitos, de jungle te gaan.
Ik ging met een engelse, een duitser en een andere belgische: Jenny, Marius en Eugénie. Het begon met de eerste zelfstandige nacht in het hostel. We besloten om een stapje te zetten in het uitgaansleven van de hoofdstad, bekend in heel Peru natuurlijk. Eerst gingen we op restaurant om te vieren dat we de stap hadden gezet om zelf een reis te maken. Ik at pizza, haha natuurlijk niet het gezondste, maar amai wat had ik dat gemist.Nadien zijn we verschillende cafés gaan doen op zoek naar een goed plekje.
Snel gevonden uiteindelijk omdat er een overvloed was aan goede bars.
Het feit dat ik een 'gringa' (vreemdeling) ben had eindelijk zijn voordelen. Je leert mensen kennen die zelf ook op reis zijn, vrijwilligerswerk doen...
Tips en uitnodigingen, want dit soort mensen zijn altijd super open. Mensen van Nieuw-Zeeland, Australië, natuurlijk ook landen dichterbij zoals Holland (Puntje voor ons oma haha).


Nacht afgelopen en de volgende dag op weg naar het vliegtuig gestopt bij McDonals en Starbucks. Haha hoe westers of toeristisch kan je zijn, maar amai dat heeft gesmaakt.
Op het vliegtuig naar Iquitos (anderhalf uur) zat ik naast een meneer die voor de eerte keer op het vliegtuig zat. Had stiekem een beetje medelijden met hem.. telkens angstig uit het raam te kijken om te zien of we nog steeds rechtdoor in plaats van naar beneden gingen.
Besloot om hem wat te proberen calmeren en begon met hem te praten. Mijn goede daad van de dag voltooid, voelde me iets minder een toerist.
Dit in het algemeen is mijn doel. Ik ben geen 'gringa' meer en wil zo ook niet aangesproken of gezien worden. Ik woon nu al 3 maand in Peru, beheers de taal en ken de cultuur grotendeels.
Ik ben hier om het land in zijn geheel te zien, met alles erop en eraan. Niet enkel de toeristische dingen, ook de dingen die dieper gaan dan dit. En daarvoor voel ik met meer een inwoner van Peru en is het ook mijn doel om zo gezien te worden.


Aangekomen in Iquitos stond de man van onze reisorganisatie ons op te wachten. We hebben het echt getroffen met deze organisatie, ze waren bereid om alles voor ons te doen.
We bleven één nacht in de stad Iquitos om dan de volgende morgen in de ochtend de jungle in te trekken. We bezochten een drijvende markt die op een einde van het regenseizoen zelf een drijvende stad wordt, het water stijgt namelijk 6 meter. Het was super leuk om te zien. Hier een drijvend restaurant, daar een zagerij,.. beeld je het in (of kijk naar de foto's haha).

Nadien spullen afzetten in de lodge. Het dorpje waar we woonden had niet meer dan een dikke 50 inwoners en was dus heel speciaal voor mij. We gingen op één avond een gezin bezoeken. In het huis woonden 4 generaties samen: van oma tot achterkleinkind. De mannen waren niet thuis, ze waren uit om te werken. In dit gedeelte van Peru draagt de vrouw de broek in het huishouden wist de gids me te vertellen.
Ik weet niet goed waarom, maar de oma maakt een serieuze indruk op mij (in de positieve zin). Met wat je je kan inbeelden dat haar leven moet zijn geweest, is ze gelukkig met wat ze heeft en zal ze alles doen om je op je gemak te laten voelen. Ik voelde een serieuze bewondering voor haar. De foto zelf vindt ik ook heel mooi, het is een foto in de avond en de vrouw heeft blauwe kleren. Ze blijft in mijn geheugen gegrift.

Ik kreeg een beetje heimwee toen ik de voetbalgoals zag staan. Inderdaad papa en wouter, iedereen die voetbal adoreert, zelf in de jungle is voetbal aanwezig.


Nadien naar het eiland van de slangen. De foto's spreken voor zich. Ik heb een slang, een luiaard en een schilpad vastgehad. Heb papegaaien en kaimannen gezien ..
Ik heb altijd een heilige schrik gehad van slangen en dus heeft het enige tijd geduurd vooraleer ik de slang durfde aanraken. Eens dat ik dan over mijn schrik was gekomen en me openstelde voor de ervaring, was ik verkocht. De huid van de slang is zoiets speciaal en mooi. Ik had helemaal geen schrik meer en was in volle bewondering. Het was dan ook veilig om hem vast te pakken omdat hij geen giftanden meer had.
Heb eveneens een drankje geproeft dat de impotentie zou moeten tegengaan. Of het effectief werkt, wie zal het zeggen, het was alleszinds sterk.


Wordt vervolgd ...

Eindelijk voel in me nuttig

Hi,
om eventjes iedereen op de hoogte te stellen van mijn situatie hier, zodat jullie niet ongerust moeten zijn..
na regen komt namelijk altijd zonneschijn haha

Ik heb dus een nieuw werk gevonden.
Ik heb nog steeds mijn oud werk, maar dat is nu beperkt tot enkel maandag.
Dit houdt dus in dat ik opsta om 06.00 om om 07.05 te beginnen in mijn eerste school. Ik help met de uitspraak, het schrijven en het verstaan van het engels. Soms krijg ik ook de kans om zelf les te geven, leuk niet?
Dan terug te komen om 11.35 om snel te eten, mijn klas voor te bereiden, en terug te vertrekken naar de andere school. Daar onderwijs ik dan frans aan 4 verschillende klassen van 13.30 tot 18.30.
Goede oefening voor mij om al mijn talen uiteen te houden.

Vanaf vorige week werk ik dan de andere dagen in 'Manitos Trabajando'. http://manitostrabajando.org/areas.htm (De officiële site voor de geïntereseerden)
Het is een instelling voor kinderen van 9 tot 17 jaar oud, die werken op de markt (mercado).
Ze komen en gaan naar de instelling, afhangend van de uren dat ze moeten werken op de markt.
Deze kinderen leven in armoede. De ouders kiezen vaak voor kinderen om hen te laten werken zodat ze iets meer geld zouden hebben om het gezin te onderhouden. Andere hebben gewoon geen besef van voorbehoudsmiddelen.
Een jongetje dat ik aan het helpen was met zijn engels richte zich plots tot mij: 'Zeg dat je me wilt, dat je van me houdt..' Zijn moeder had hem gezegd dat ze hem nooit had gewild. Hartbreker.
In de instelling (ik noem het instelling want het is niet zoals een school) kunnen de kinderen genieten van een ontbijt en een middagmaal. Het enige dat ze moeten doen is zich wassen in de douche. Nooit in mijn leven had ik gedacht dat je een persoon zou moeten verplichten om in de douche te gaan. Ze zijn het niet gewoon, omdat ze vaak in hun 'huizen' deze faciliteiten niet hebben. De mensen van de instelling leren hen om zich dagelijks te douchen en dagelijk hun tanden te poetsen. Tandpasta en shampoo zijn luxe, en dus opnieuw iets dat ze moeten leren gebruiken. Soms gaat het zelfs zo ver, dat op een leeftijd van 8 jaar hun tanden zo slecht zijn, dat deze tijdens het eten beginnen te bloeden en de kinderen niet kunnen eten van de pijn.
Mijn hartje stond eventjes stil ..
Maar dus eventjes concreet: mijn werk bestaan erin de kinderen een hele hoop liefde te geven, hen aan te moedigen om naar school te blijven gaan, naar hun problemen luisteren, helpen met hun taken voor school, naar believen helpen in de keuken met het maken van het middagmaal(mijn moment van rust en vrede, eventjes ontspannen)..

Ik ben super blij op mijn werk en jah het is soms heel vermoeiend en uitputtend, maar ik doe nu iets nuttig en dat was is het belangrijkste voor mij.