Ok hier ben ik nog eens

Hi allemaal, s weeral eventjes geleden he.Ik zit hier nu exact 3 weken en 5 dagen. Best vreemd want het lijkt veel korter.Ik begin nu al te vrezen dat mijn verblijf hier, voorbij zal zijn voor ik het weet, maja daar gaan we niet teveel over nadenken. Maar het doet me wel beseffen dat ik van elk moment moet genieten, of het een slecht of een goed moment is maakt niet uit, het maakt deel uit van de ervaring.


Gisteren mijn eerste peruviaanse voetbalmatch meegemaakt, Argentinië-Peru. Het is de nationale sport (zoals in zoveel landen), maar de mensen zijn schitterend om te zien tijdens de match.Ik heb de match gezien samen met mijn broer van hier.
Vol spanning, op de nagels bijtend, vloekend bij elke fout gemaakt door de spelers.
Uiteindelijk ik denk in de 80ste minuut scoort Argentinië tegen, opspringend uit de zetel de kamer verlatend en 5 minuten later terug binnenkomend leer ik mijn broer weer een beetje beter kennen. Haha, best grappig.
Gefrustreerd kijkt hij dan naar de rest van de match, denkend dat het spel gespeeld is.
De 90ste minuut is gepasseerd, we zijn in blessuretijd en dan ineens .......... GOAL
hahahah de peruvianen scoren in de 92ste minuut. Het is een wonder en we doen samen een vreugdedansje rond de tv haha. Weeral een nieuwe ervaring en we blijven bijleren.


Ondertussen is het werkleven hier ook begonnen. Het is weer iets anders, maar het is leuk om bezig te zijn. Ik werk in de namiddag van 13.30 tot 18.30 in een schooltje. Deze week is het eigenlijk gewoon een beetje inwerken en elke klas afgaan om je voor te stellen: mijn land, mijn familie, de normen en waarden in ons land,.. Wel leuk om de mensen wat te kunnen vertellen over je thuis. Enkel het feit dat de westerse wereld wordt gezien als beter stoort me soms. Nadat ik en de zweedse onze uitleg hadden gedaan in de eeste klas, begon de leerkracht onze landen te vergelijken met peru. Dat onze politieke systemen veel beter zijn, dat in onze landen de jongeren werken voor hun geld (zoals ik in de bakker), ...

Het is waar, maar je kun 2 landen niet gewoon vergelijken. Wij zijn niet beter, ze zijn zijn niet slechter en blabla.

Het is niet gemakkelijk om gewoon als vrijwilliger te worden beschouwd. Een voorbeeld (gemakkelijker om je voor te stellen als je de foto's al hebt gezien). Toen ik en Alma naar het feest van de school gingen voor de 30ste verjaardag, zaten we in het begin op de 2de rij met andere mensen van de school te praten. Toen kwam Nury, en zei dat we op de eerte rij moesten gaan zitten, 'de ererij'. Dat was zo vervelend, ok ook wel een beetje leuk, maar je wilt gewoon mengen met iedereen en niet worden gezien als een superster. We zaten daar helemaal vanvoor, met ze'n tweetjes en de andere vertegenwoordigers van de school, niet tussen het 'gewone volk'. Maja het was waarschijnlijk gewoon goed bedoeld.

Verder over de letterlijke dingen van het werk. Zoals eerder gezegd werk ik in de namiddag. De eerste dagen waren vrij stom, maja wat verwacht je van de eerste week.
We krijgen les Nury, van de mama van Alma de zweedse. Zij onderwijst meisjes die hun lager onderwijs, of middelbare school zoals wij het noemen, niet hebben afgemaakt.
Op deze manier kunnen ze toch nog een professie leren. Hoe gaat dat nu in zijn werk ..
Maandag hebben ze de theorie moeten instuderen tijdens de les en ze daarna in groepjes moeten presenteren zodat Nury zeker was dar ze alles verstonden en dergelijk.
De volgende dag doen ze dan de toepassingen. Best grappig, want we moesten ons heel de namiddag gedragen als kleine kinderen. Dit wel te verstaan om in de geest van het kind te kruipen. We moesten allemaal tekeningen inkleuren, opdrachten doen met blokjes, .. haha.
Nadien volgde de analyse. Hoe voelde je je als je aan het kleuren was? Hoe heb je deze opdracht gedaan?
Als je het achteraf bekijkt, is het misschien nog nuttig. Maar als je een hele dag hebt zitten kleuren, kasteeltjes bouwen en dergelijk, voel je je toch een beetje belachelijk. Haha.

Wat Alma en ik nu gaan doen is het volgende: deze week stellen we ons voor aan alle klassen. Haha best spannend voor mij omdat mijn spaans toch nog niet alles is, maar hier thuis heb ik veel steun van iedereen. Mijn broer kan amper wachten om de dingen die ik maak te verbeteren haha. Maja dus tekstje gemaakt, van buiten geleerd en jah daar gaan we.
Vandaag nog de 2 laatste klassen.
Vanaf maandag gaan we dan zelf ook les geven, Alma Engels en ik Frans.
De Engelse klassen zullen beginnen met de basis en dan uitbreiden naar dingen gerelateerd tot het verzorgen van kinderen. Ik ga enkel de basis aanleren in het Frans en eerlijk gezegd vindt ik dat wat spijtig maja .. we zien het van de goede kant.

Voor de rest alles goed hier, niet echt speciale dingen.
Ik pas me stilletjes aan en begin dit te zien als een tweede thuis, een veilige haven in het beetje gevaarlijke sullana. Elke dag kruip ik dieper in de historie van peru, in het spaans, maar zeker en vast ook in mijn eigen.
Je opsluiten in je kamer wanneer je een mindere dag hebt, is hier geen optie. Ik leer dus bij, haha, en doe alles stapje per stapje.

Gisteren was het misschien wel eventjes schrikken. Alma, mijn beste vriendin hier, was een beetje ziek. Ik woon in een ander huis en kon de situatie niet goed inschatten toen Nury ineens belde om te vragen of ik snel wou afkomen met mijn voorraad pillen die ik haha als dokterdochter altijd bij heb. Ik snel naar boven, omkleden want ik liep hier gezellig rond in pijama, alle pillen in mijn zak gepropt en snel de deur uit.
Daar aangekomen, ik snel naar Alma haar kamer, ok ze zag een beetje bleek, maar ze keek naar mij en zei. 'They are overreacting'
Haha ok dan. Alma had haar regels, en ze had buikpijn haha.
Misschien had ze ook wat koorts, we weten niet goed wat het was, maar het belangrijkste is dat alles goed met haar is.
Weer iets nieuws, het praten met de dokter. Ik ben eigenlijk echt blij dat ik ouders heb die mij allebei wat hebben meegegeven van hun vak. Haha, ok niet veel, maja ik weet toch iets meer van pillen dan de gemiddelde mens denk ik. Ik dus aan het babbelen met de dokter van hier, een analyse aan het maken, best grappig. Ik was best fier op mezelf, het spaans gaat dus steeds beter en beter.

Nu zijn jullie weer allemaal 'up to speed', ik hoop dat alles daar goed gaat
en ja, er is al bijna een maand voorbij, dus see you soon

XX Karen